Με αφορμή την τραγική φωτιά στο Μάτι...

Με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι με τις πιο τραγικές συνέπειες που δεν  θα μπορούσε να φανταστεί ούτε ο καλύτερος συνεριογράφος ταινιών τρόμου, θέλω να πω την άποψη μου.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ούτε χωροταξικό, ούτε πολεοδομικό, ούτε οργανωτικό. Είναι βαθιά θέμα έλλειψης παιδείας. Και αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Πρακτικά όμως τι σημαίνει και πως αποδεικνύεται;

Πρώτον, με την έλλειψη σεβασμού.

Ποιος σέβεται τις ώρες κοινής ησυχίας; Ποιος σέβεται τη ράμπα αναπήρων; Ποιος σέβεται τη διάβαση των πεζών; Ποιος σέβεται το περιβάλλον, πετώντας έξω από το αυτοκίνητο τη γόπα του τσιγάρου του ή ακόμα κι ένα χαρτάκι μικρό, τόσο μικρό που λέει «έλα μωρέ, δε βαριέσαι!». Ποιός σέβεται τις παραλίες; Ποιος σέβεται τη φύση, όταν αδυνατεί να καταλάβει ότι οι μπλε κάδοι είναι για ανακύκλωση και όχι για σκουπίδια; Ποιος σέβεται τις οδηγίες του αστυνομικού/ λιμενικου/ οργάνου τάξης γενικότερα; Ποιος σέβεται την ίδια τη δημοκρατία; Κανείς. Χωρίς πολλά και βαριά λόγια, θαυμαστικά και κεφαλαια. Κανείς.

Δεύτερον, με την παντελή έλλειψη διαθεσης ουσιαστικής αλλάγης της συμπεριφοράς.

Ακόμα και εάν κάποιος επισημάνει το λάθος, η συνήθης απάντηση που θα πάρει θα είναι «έλα μωρέ τώρα, σιγά το πράγμα» στην καλύτερη περίπτωση, ΄΄στόλισμα΄΄ και ΄΄γαλλικά΄΄ στην χειρότερη. Χρησιμοποιώντας διάφορες φράσεις που μετά βίας μπορούν να χαρακτηριστούν δικαιολογίες, όπως το κλασσικό αγαπημένο μου «εσένα τι σε νοιάζει;» ή το δημοφιλές «γιατί ανακατεύεσαι;», κάνουν ξεκάθαρη τη θέση τους ότι δεν έχουν διάθεση να ‘’ξεβολευτούν’’.

Τρίτον, με την αισχρή χρήση του ελληνικού παρελθόντος.

Οι φράσεις «τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς την Ελλάδα» ή «όταν οι Έλληνες έκαναν πυρηνική φυσική, οι άλλοι ακόμα κρεμόντουσαν από τα δέντρα» είναι από τις πλέον συνηθισμένες σε παρόμοιες συζητήσεις, κάνοντας το σαφές ότι ο σύχρονος Έλληνας θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο, μόνο και μόνο επειδή η γραμμή της γενιάς του έχει να δείξει αξιόλογους και αξιοθαύμαστους ανθρώπους.

Τέταρτον, με τη λογική του «θα ψηφίσω τον τάδε, μου υποσχέθηκε...»

Οι υποσχέσεις για εργασία, άδεια οικοδόμησης, μετάταξης κλπ είναι η φάκα που δημιουργήθηκε από εμάς τους ίδιους, δρώντας καθαρά εγωστικά.  Όταν δίνεις την ψήφο σου σε κάποιον για να σου κάνει ένα ρουσφέτι (για να τα λέμε έξω από τα δόντια), χωρίς να εξετάζεις τι έχει κάνει αυτός ο κάποιος για το σύνολο ή στην περίπτωση ενός νέου πολιτικού, τις ιδέες και το βιογραφικό του, είναι ένα από τα εγκλήματα που θα έπρεπε να σε βαραίνουν.

Πέμπτον, με την πίεση για να γίνει αυτό που θέλουμε.

Πολεοδομική άδεια για οικοδόμησε σε περιοχή που, βάση λογικής, δεν πρέπει να πάρεις. Αυθάδεια απέναντι στον αστυνομικό/ λιμενικό/ όργανο της τάξης γενικότερα, ο οποίος βρίσκεται εκεί για να σε βοηθήσει/διευκολύνει, κι όχι για να σου κάνει τη ζωή σου δυσκολότερη όπως νομίζεις. Να συνεχίσω ή καταλάβατε;

Έκτον, με το να χαρακτηρίζεις ανθρώπους βάση επαγγέλματος.

Ο πυροσβέστης κάθεται όλο το χρόνο. Μακάρι να κάθεται. Να το παρακαλάς αυτο. Γιατι σημαίνει ότι είσαι ασφαλής.

Ο πολιτικός είναι λαμόγιο. Όχι όλοι. Και μην ξεχνάς ότι ψηφίζεις. Εάν είναι λαμόγιο, μην τον ξαναβγάλεις.

Ο γιατρός ‘’τα παίρνει’’. Υπάρχουν εξαίρετοι επιστήμονες, οι οποίοι βάζουν πάνω από ολα την ανθρωπιά τους.

Ο δικηγόρος είναι κάθαρμα. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση ενός δικηγόρου, ο οποίος μαθαίνει ότι ο πελάτης του κρίθηκε ένοχο για φόνο, ενώ όλα τα στοιχεία σου δείχνουν το αντίθετο.

Ο παππάς είναι αγράμματος. Πλέον οι – περισσότεροι – εκπρόσωποι της Εκκλησίας είναι μορφωμένοι και πιο συνηδητοποιημένοι ως προς την αποστολή τους.

Σε προλαβαίνω λέγοντας σου πως φυσικά και υπαρχουν εξαιρέσεις, αλλά σου θυμίζω ότι αυτή τη στιγμή αποδεικνύεις στον εαυτό σου την ύπαρξη του έκτου αυτού χαρακτηριστικού που σου αναφέρω.

Μπορώ να συνεχίσω για αρκετή ώρα αλλά δεν θα το κάνω. Θέλω να δώσω τροφή για σκέψη.

Δεν είμαι ανθέλληνας. Αγαπώ βαθιά τη χώρα μου και έχω χαρακτηριστεί ως δεξιά, ενώ ουσιαστικά είμαι πάνω από όλα άνθρωπος και Ελληνίδα. Οι τραγωδίες στο Μάτι αλλά και στη Μάνδρα δείχνει ότι, εάν δεν αποκτήσουμε ουσιαστική παιδεία, θα επαναληφθουν. Χρειάζεται να πάρουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι εμείς για την μοίρα μας, όχι η τύχη, όχι ο καιρός, όχι ο Θεός. Να δεχτούμε τα λάθη στο χαρακτήρα μας και να ζητήσουμε βοήθεια για να τα αλλάξουμε.

Ενημέρωση στα σχολεία από ειδικούς, προσπάθεια από εμάς τους ίδιους στα μικρά, καθημερινά μας σφάλματα. Χρονοβόρες διαδικασίες. Για να γίνει ορατή η ουσιαστική αλλαγή θα περάσουν ακόμα και 4 γενιές.  Όμως μόνο έτσι έχουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.  Οι άλλες  χώρες που ακούμε και ζηλεύουμε τα συστήματα τους δεν είναι εξωγήινες. Απλώς έχουν άλλη παιδεία.

Είναι ξεκάθαρο ότι φαντάζομαι ένα ουτοπικό, δίκαιο κόσμο, αλλά εάν εγώ προσωπικά δεν κάνω την αλλαγή που θέλω να δω σε αυτό τον κόσμο, πως θα κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια;